02/06/2016
Biraz akraba kontenjanı, biraz aidiyet duygusu, biraz yeşilin büyüsü, biraz bulut sevdası, biraz da haytala yüzleşme bahanesi… Karadenizin yaylalarının bir süredir müdavimiyiz. Her sene en az bir kere Çamlıhemşin üzerinden geçip yayla havası koklayıp bu masal dünyasında yeryüzünün bir parçası hissetmeye gidiyoruz. Kaçkar dağları ve vadilerinin her mevsimi başka renkte güzel.
2015 yazında uzun soluklu kaçamak yapamamanın verdiği huysuzluk ile sızlanırken “Yeşil Yol” diye bir canavar çıktı önümüze. Mevcut çileli yolları iyileştirmek yerine gereksiz bir dev proje ile bölgede yapılaşma ve madencilik gibi zarar verecek bir adım atılmak istendi. “İnşaat Ya Resulallah” desturu ile önüne geldiğini biçen, Doğu Karadeniz’in gerçek kalbi ve varoluş sebebi doğasının can damarını kesecek bu projeye her yerden itiraz sesi yükseldi. Kendini jandarmanın önüne atan “Halkım ben!” diyen Havva Ana gibi niceleri direndi.
Bu direniş döneminde uzun yıllardır yaylacılığın azalarak nüfusunun giderek parmakla sayılır olduğu Samistal Yaylası’nda eski günlerin coşkusunda bir Vartevor (yerel ağız ile horonlu eğlence) yapılması planlandı. Bölgenin gençleri hem yaylaya sahip çıkmak hem de eğlenmek için çağrı yapınca biz de gaza geldik. En vefalı dostlara haber salındı; son dakikada biletler edinildi. Kısacık bir soluk için bile olsa uzun yollar göze alındı.
Ağustos’un sıcak bir gününde Çamlıhemşin’e varıldı… Hemen karayemiş tepsisine dalındı. Kısa bir moladan sonra kamyonete malzemeler ile ekipçe yerleşildi; Samistal yoluna vuruldu. Önce ormanın dibine, sonra dağın eteğine… Amlakit’te sıcak çay ve kete ile Mustafa Amca’nın tulumuna kulak verildi. Bulutlar önce üstümüzden sonra altımızdan geçti. Samistal girişinde sarı kepçe ile bir süre bakışıldı. Sonra terkedilmiş kepçe yalnızlığı ile baş başa bırakıldı. Taş evlerin, yarı yıkık duvarların ahşap kepenklerin ve büyükbaş yayla sakinlerinin arasından malzemeler eski eve taşındı. Bu kez yayla ekibi destek kuvvetleri cevval davrandı; ev temizlendi, otlar biçildi, ateş hazırlığı yapıldı. Tabii ki komşu Mustafa Dede ile dedikodu yapıldı, kahvaltıya taze kaymak sinyali alındı. Keyifler yerinde, bardaklar aslan sütü ile dolu soframız taze renklerde… Dağlar sanki emrimizde. Hava karardıkça ateş kabardı. Tulumun sesine bir de türkü çığrıldı. Yıldızlı Samistal gecesi ile kucaklaşıldı.
Yeni günde güneşe selam edildi, Samistal komşuları Vartevor ekibi ile sohbet edildi. İkramlar alındı, verildi. Direniş çadırları ile vedalaşıp yola revan olundu. Her zamanki rotadan Hazindak üzerinden Pokut’a her su başında durarak, nefesi yeşille maviyle doldurarak yüründü. Pokut bizim mekan, eve geldik hissiyle kapıdan girildi. Fane’nin Puarı’nda keyif yapıldı. Gece Platoda’da Mola’nın ev sahibi hamarat Şişman ailesi’nin sofrasında karınlar doydu, kadehler tokuşturuldu.
Son gün Fırtına deresi kenarına inildi, deli sularına girmeye yine cesaret edilemeden taş köprü pozları çekildi. Ve geri dönüş yoluna konuldu. 4 güne bir mevsim sığdırmış edasıyla göğüsler kabarık, zihinler hala 4000 metre rakımda bulutların üstünde, gözler yumulu… Ruhum Karadeniz’de kaldı.
Üzerinden kaç mevsim geçti. Şimdi tekrar Vartevor zamanı!
