23.02.2019 – Söke
Ben şarkı söylemekten çok; sahneye çıktığımda mikrofondan bana, benden karşımdaki kadehe, kadehten garsona, garsondan kapıdaki Avni abiye, ondan orospu Nejla’ya geçen enerjiyi seviyorum. Zaten bu yaşa gelmişiz, ne bir albüm ne bir konser var ufukta. Hem hikayelerimi anlatıyorum arada; dinlemiyorlar belki ama olsun, ben anlatıyorum. Varım en azından; oluyorum yani o anda. Anlatınca oluyorum, söyleyince oluyorum.
Yanda Bekir tıngırdıyor; kaydırıyor parmaklarını aheste. Sanki öndeki sarışına hava basıyor; kafayı yana eğmeler, dudağını ısırmalar. Ben gözlerimi kapatıyorum. Görmüyorum dinleyenleri. Seyirciden ziyadesiyle bihaberim. Masal anlatıyorum aslında. Anlayana… Oldu ya arada biri eser de gürlerse; o zaman açıyorum gözlerimi. Yıldırım bakışımı yapıyorum. Sünüyor her kimse. Bir çırpıda alıyorum öfkesini, nefesini; her neyse işte.
Şarkıcı parçası diyorlar bana. Desinler, umrumda değil; ne de olsa parçalıyorum kendimi sahnede. Geriye kalan yine benim; süpürüyorum, topluyorum, yeniden dağıtıyorum her gece.